slider

“En ik ken blacka’s die studeren om je straks te pakken.”

Elijah Alvares2 reacties

Het is voor jongeren van kleur nu de tijd om hun goedgebekt zijn niet alleen binnenshuis te laten horen, maar ook in het maatschappelijk debat. Niet alleen door middel van demonstraties en protest op straat, maar ook juist middels het bekleden van machtsposities in verschillende lagen om te laten zien dat we er zijn. Laten we bedrijven, organisaties en overheden dat jong en divers talent geven waar ze al jaren naar smachten om vervolgens invloed uit te kunnen oefenen op politiek, beleid en bedrijfsvoering.

“Soms moet je gewoon je naar binnen lopen met je eigen stoel en aan tafel gaan zitten.”

Sylvana Simons bij talkshow Dit is M!

Zoals Sylvana Simons deze week al eerder zei in de talkshow Dit is M!: “Soms moet je gewoon naar binnen lopen met je eigen stoel en aan tafel gaan zitten.” Maar hoe zorgen we ervoor dat jongeren van kleur met hun eigen stoel naar binnen lopen bij witte instituties en bedrijven waarin de vrijdagmiddagborrel bijna als heilig wordt gezien? Hoe krijgen we gekleurde jongeren over deze drempel heen? Ik heb vier woorden voor jullie: Mobiliseren. Eenheid. Netwerk. Samenwerking (MENS).

Mobiliseren

We hebben de afgelopen dagen laten zien dat we ons met duizenden kunnen verzamelen voor de strijd tegen (geïnstitutionaliseerd) racisme in Amerika, maar ook in Nederland. Een groot deel van de demonstranten bestond uit jongeren. Dat demonstreren is een fundamenteel instrument om pressie uit te kunnen oefenen op het maatschappelijk en politiek debat, maar alleen dat is niet genoeg. We zouden eigenlijk eens na moeten gaan welke jongeren er allemaal aanwezig waren bij de demonstraties om zo te komen tot een lijst van potentiële leiders en doeners. Het is tijd om te kijken welke vissen er in onze eigen vijver zwemmen. Mobiliseren en klaarstomen voor leiderschap en ondernemerschap.

Eenheid

Naast mobiliseren is het vormen van een blijvende eenheid van essentieel belang wil je een stevig front vormen naar buiten toe. We hoeven niet te concurreren met elkaar en we hoeven elkaar niet de tent uit te vechten. Dit is een erfenis dat we hebben overgehouden aan witte machtssystemen van toen om ervoor te zorgen dat we niet dat stevige front kunnen vormen in het nu. Het is goed om te zien dat we daar nu verandering in maken en dan met name de jongere generatie. We hebben dan wel te maken met een collectief probleem in een geïndividualiseerde samenleving, maar dat wil niet zeggen dat we onze individuele belangen boven het collectief belang hoeven te zetten. Racisme snijdt namelijk in allebei. Eenheid en saamhorigheid leiden tot een gevoel van veiligheid en een stabiele basis waar je op terug kan vallen. Al helemaal als je als jongere de stap durft te zetten.

Netwerk

Naast mobiliseren en het vormen van eenheid is het organiseren van een netwerk van belang om met elkaar te kunnen verbinden en communiceren. Maar misschien nog wel belangrijker: het maken van bondgenoten zoals John Leerdam vertelde in de talkshow Dit is M!. Jongeren hebben een representatief voorbeeld nodig met wie zij in direct contact kunnen komen wanneer steun of begeleiding nodig zijn. Naar mijn mening lopen er rolmodellen van kleur rond die dat graag zouden willen doen, maar wie organiseert dat en hoe maak je het aantrekkelijk voor gekleurde jongeren om te komen? Ik denk door het persoonlijk te maken en door sociaal innovatieve bureau’s met hun bak aan expertise op het gebied van jongeren in te zetten. IZI Solutions is bijvoorbeeld zo’n sociaal innovatief bureau met een lokkende boodschap voor jongeren. Kijk maar naar hun jaarlijks Leiderschap Seminar waar veel diverse jongeren bij aanwezig zijn.

Samenwerking

Last but not least: samenwerking. Willen we de puzzelstukjes bij elkaar houden om zo effectief mogelijk invloed uit te kunnen oefenen op machtssystemen, dan moet dat samen. Net zoals we dat de afgelopen dagen aan het doen zijn bij de demonstraties. We moeten met elkaar blijven samenwerken, ook op moeilijke momenten. Laten we onszelf niet uitspelen want het spel is nog lang niet uitgespeeld. Het vergt veel energie, moed, vertrouwen en trauma om racisme te bestrijden, als ik mijn blik even werp op de geschiedenis.

En zoals Amma Asante eerlijk vroeg aan John Leerdam over een politieke bijeenkomst diversiteit en inclusiviteit:

“Hoeveel van de mensen die jij daar bent tegengekomen zie jij nu in de Tweede Kamer?”

Amma Asante bij Dit is M!

En wat mij betreft is dat de vraag die we onszelf continu moeten stellen ter reflectie op ons handelen. We zijn goed op weg, maar wat mij betreft moeten we nog aan de bak als het gaat om het interesseren en mobiliseren van onze jongeren. Want nog te vaak zie ik dat een grote groep jongeren gelooft dat het dragen van merkkleding en het rijden van een dikke auto maatschappelijke status en macht verschaft. Al moet ik daarbij wel stellen dat de huidige ontwikkelingen zorgen voor een versnelling van politieke bewustwording.

Toch moeten we meer met elkaar gaan delen, uitwisselen en aan jongeren blijven vertellen dat het generen van kennis en het hebben van netwerk, twee machtige instrumenten zijn om van jezelf te laten horen. Het is tijd om dat goedgebekt zijn verder te brengen dan je vriendenkring, het is tijd om naar binnen te lopen met je eigen stoel. Soms is het wachten op het moment dat het ijzer heet genoeg is om te smeden. Dat moment is nu.

Een jonge generatie is opgestaan en laat luid en duidelijk van zich horen. Genoeg is genoeg. En zoals Akwasi en Bizzey in het nieuwe nummer ‘Geen wedstrijd‘ rappen: “En ik ken blacka’s die studeren om je straks te pakken. ‘k Heb blacka’s die gewoon iets recht willen zetten.” We zijn onderweg met kennis, moed en daadkracht. Maak je gereed.

Hoger onderwijs: Rupsje Nooitgenoeg (1)

Elijah Alvares1 reactie

Dat het welzijn van onze studenten steeds meer aandacht krijgt is niet meer dan normaal, maar alleen aandacht is niet genoeg. Er zijn maatregelen nodig voor op de korte termijn. De zorgelijke ontwikkelingen rondom het studentenwelzijn laten zien dat het een urgent probleem is. Dat blijkt ook uit de eerste onderzoeksuitkomsten van Jolien Dopmeijer. Zij stelt onder andere dat één op de vijf studenten last heeft van suïciderisico.

Dit schooljaar startte ik op het HBO de opleiding Bestuurskunde. Ik kom af van het MBO waar ik de opleiding tot onderwijsassistent volgde.

Het MBO ervoer ik als een plek waar ik veel ruimte kreeg om mij te ontplooien zoals ik dat graag wilde. Ik bouwde een stevig netwerk op en nam deel aan allerlei projecten waardoor ik mijn professionele identiteit goed kon ontwikkelen.

Na drie jaar MBO achter de rug te hebben gehad kan ik concluderen dat ik voor een groot deel zelf de autonomie had over mijn eigen leerproces. Dat stimuleerde onder andere ook mijn ambitie en doorzettingsvermogen om mijn studieloopbaan te vervolgen.

Nu loop ik een tijdje mee in het HBO en kom ik steeds vaker nieuwe knelpunten tegen in het onderwijs met de onmisbare gevolgen van dien. Eén van deze problemen is inmiddels uitgegroeid tot een begrip wat niet meer weg te denken is in het onderwijs: studentenwelzijn.

Een onderwerp waar onderzoek naar wordt gedaan door Jolien Dopmeijer (Hogeschool Windesheim). Ik sprak haar in verband met een studieopdracht over studiesucces en ik schrok van de eerste onderzoeksuitkomsten. Deze riepen veel vragen bij mij op.

Bij één op de vijf studenten is het risico tot zelfdoding aanwezig. Ik verbaasde mij toen ik de eerste onderzoeksuitkomsten las en wist meteen dat ik mij wil inzetten voor verbetering.

Waarom hebben zoveel jonge mensen in Nederland last van stress en burn-outs? Hoe kan het dat studenten vermoeid en emotioneel uitgeput zijn? Hoe kan dit jonge mensen overkomen in een welvarend land als Nederland? Of is dit laatste misschien wel de denkfout die we met elkaar maken? Koppelen we een hoog welvaartsniveau automatisch aan goede gezondheid en welzijn?

We zijn de aandacht voor de ontwikkeling van de student als mens in zijn totaliteit uit het oog verloren in het hoger onderwijs. Het lijkt wel alleen te gaan om de numerieke resultaten die een student boekt in zijn studieloopbaan. Kijk bijvoorbeeld naar het behalen van een positief BSA (50 van de 60 studiepunten) of het doen van nevenactiviteiten enkel en alleen om ‘op te kunnen vallen’. Daarnaast verwacht men ook nog dat je een zowel zakelijk als persoonlijk netwerk opbouwt. Als dat al niet genoeg is: er zijn er ook nog studenten die naast een voltijd studie een parttime-baan hebben om het dak boven hun hoofd te kunnen houden.

Bovenstaande factoren vervullen een belangrijke rol in het leven van een student, maar zijn moeilijk verenigbaar waardoor stress en prestatiedruk op de loer liggen. Het verhaal van Rupsje Nooitgenoeg is in volle gang.

Begrijp mij niet verkeerd, een beetje druk als extrinsieke motivatie is nodig om persoonlijk doelen te behalen en is ook goed voor onze ontwikkeling. Alleen ben ik wel van mening dat het extrinsieke nooit zou mogen leiden tot het verdoven van de intrinsieke motivatie.

Het frustreert mij dat een groot deel van onze studenten worstelt met prestatiedruk. Een druk gedreven door de maatschappij, die kan leiden tot, zo heeft onderzoek uitgewezen, depressie, suicidale gedachten en bij sommigen zelfs tot een poging tot zelfdoding.

Een onverteerbaar, maar oplosbaar probleem door middel van maatregelen die op korte termijn ingevoerd kunnen worden. Er lopen immers genoeg intelligente docenten, studenten en decanen rond in het hoger onderwijs die hier met elkaar over in gesprek moeten.

Denk dan bijvoorbeeld aan het creëren van een leerklimaat waarin studenten hun talenten en interesses buiten de studie kunnen koppelen aan de theorie die zij krijgen. Zoals een student Bestuurskunde die dol is op muziek. Hoe kan deze student zijn passie voor muziek meenemen in het analyseren en oplossen van een maatschappelijk probleem? Of denk aan het invoeren van het vak Empowerment waarin studenten bewust op zoek gaan naar hun kwaliteiten en blinde vlek. Hierdoor kunnen zij beter inspelen op praktijksituaties omdat zij over meer zelfkennis beschikken.

Studenten hebben niks aan theorieën die zij in de praktijk niet naar eigen hand kunnen zetten.

Het zijn een paar suggesties die ik de komende weken uitgebreider zal beschrijven in mijn posts. Door deze posts hoop ik een open gesprek los te kunnen maken waarin dat welzijn van de student centraal staat. Dit is namelijk een onderwerp waar we nog te weinig met elkaar over praten.

Hoger onderwijs: Rupsje Nooitgenoeg, zal komende zomervakantie een reeks aan posts bevatten die ingaan op het thema studentenwelzijn. Denk vooral met mij mee en laat een reactie of vraag achter!