Ons Nederland bestaat niet meer. Het is hun Nederland tegen de mijne en mijn Nederland tegen de uwe. Het lijkt alsof we onze verbondenheid zijn verloren want zelfs Oranje verbindt ons niet meer. We zitten op een dwalend pad waarin haatdragende en angstige emoties en gedachten ons leiden naar een diep zwart dal: het is crisis.

We zijn gestopt met bloeien en verpulveren in rap tempo. Wat moeten we doen om dit proces te stoppen? Moet het zoals decennia geleden weer uit de hand lopen? Denkt u daar eens goed over na.

Want hoe vaak denk je nog aan je medemens? Hoe vaak handel je nog in het belang van de samenleving in plaats van je eigen belang? Weten we nog wat luisteren, empathie, feedback en flexibiliteit (LEFF) betekenen in de dialoog die we voeren? Of vergis ik mij en voeren we geen dialogen meer, maar is het de monoloog die we met onszelf voeren?

Laten we ons niet vergissen en wat minder gaan gissen. Laten we het luchtig houden en elkaar wat meer gaan vertrouwen. Want dat is wat ‘ons’ maakt en vormt totdat mooie en kleurrijke volk.

Dat volk dat iedere dag Nederland draaiende houdt. Dat volk dat ben jij, dat ben ik, dat zijn wij samen. Het zou niet uit moeten maken of je een dokter bent, onderwijsassistent of lokale slager. Want een ieder heeft zijn taak en plicht. Dat zorgt juist voor ons verloren evenwicht.

Laten we weer samen gaan bloeien en ons wat minder met elkaar gaan bemoeien. En als we gaan bemoeien dan doen we dat goed. Want alleen met empathie kunnen we de dialoog aan met veel wijsheid en moed.

Ik kijk met optimisme naar de toekomst waar we met z’n allen zullen bloeien tot prachtige zonnebloemen.

Want hoe meer het empathisch vermogen groeit. Hoe meer de mens bloeit